ನಿನ್ನೆ ನಿನ್ನೆಗೆ ಇಂದು ಇಂದಿಗೆ....(2)

ಈ ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ ಕಾಡ್ನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮದೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಹಸಿರು ಕನಸು ಟೆರೇಸ್ ನಲ್ಲಿನ ಪಾಟ್ ನಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ ಬ್ರಹ್ಮಕಮಲ. ಅದು ಮೊಗ್ಗಾದಾಗಿಂದ ಸಂಭ್ರಮ... ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿ ಹೋಗಿ ಹೋಗಿ ಅರಳಿತಾ ಅಂತ ನೋಡೋದು ನನಗಂತೂ ಒಂದು ಆಟ'ನೇ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಹೀಗೇ ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿ ಹೋಗಿ ಟೆರೇಸ್ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೀತಿದ್ದಂತೇ ಘಮ್ ಅಂತ ಒಂದು ದಿವ್ಯವಾದ ಪರಿಮಳ ಆವರಿಸ್ಬಿಡ್ತು! ನೋಡಿದ್ರೆ ನಮ್ಮ ಪುಟ್ಟ ಪಾಟ್ ನಲ್ಲಿ ಬೆಳ್ಳಗಿನ ಬಿರುನಗೆಯ ಬ್ರಹ್ಮ ಕಮಲ! ಸರಿ ಮನೆ ಮಂದೀನಲ್ಲಾ ಕರೆದು ತೋರಿಸಿ ಸಂಭ್ರಮ ಪಟ್ಟಿದ್ದಾಯ್ತು...
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅದು ಒಂದೇ ದಿನ ಇರೋದು ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ದು ನೆನಪಿಗೆ ಬಂತು. ಕಿತ್ತು ಫ್ರಿಡ್ಜ್ ನಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟ್ರೆ ಇರುತ್ತೇನೋ ಅಂತ ತಮ್ಮನ ತಲೆಗೆ ಒಂದು ಐಡಿಯಾ! ಹಾಗೇ ಕಿತ್ತುಬಿಟ್ಟ್ರೆ ಮುರುಟಿ ಹೋಗುತ್ತೇನೋ ಅನ್ನೋ ಯೋಚನೆ ಬೇರೆ...

ಹೀಗೇ ಹರಿದ ಯೋಚನೆಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ...
ಒಂದು ಮುದ್ದಾದ ಹೂವು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಅದನ್ನ ಕಿತ್ತು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿಯೋ ಆಸೆಗೆ ಯಾಕೆ ಬೀಳ್ತೀವಿ? ಕಿತ್ತ ಕೆಲ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮುರುಟಿಹೋಗುತ್ತೆ ಅನ್ನೋದು ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಮರೆತುಬಿಡ್ತೀವಾ...ಅಲ್ಲೇ ನೋಡಿ ಖುಷಿ ಪಟ್ಟಿದ್ದ್ರೆ ಆ ಸಂತೋಷದ ಅನುಭವ ಸದಾ ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಇರುತ್ತೆ ಅನ್ನೋದು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಯಾಕೆ ಹೊಳೆಯಲ್ಲ...ಎಲ್ಲವನ್ನ ಹಿಡಿದು ಮುಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋ possessiveness ನಮ್ಮ ವಿಷಾದಗಳಿಗೆ ಕಾರಣ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ! ಕೈಗೆ ಸಿಗಲಿಲ್ಲಾ ಅನ್ನೋ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಆ ಕ್ಷಣದ ಕಿರುನಗೆಯನ್ನೂ ಕಣ್ಣೀರಾಗಿಸಿಬಿಡೋದು ಹುಚ್ಚುತನ ಅಲ್ಲ್ವಾ!

ಒಂದು ಸುಂದರ ಕನಸು ಕಣ್ಣು ತುಂಬಿದಾಗ ಅದನ್ನ ನಿಜ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋ ಆಸೆಯಲ್ಲಿ ಅದು ಕನಸಾಗಿಯೂ ಉಳಿಯದೆ ಹೋಗಬಹುದನ್ನೋ ವಾಸ್ತವವನ್ನ ಸ್ವಪ್ನವಾಸವದತ್ತದ ಉದಯನನಂತೆ ಮರೆಯುತ್ತ ಹೋಗೋದು ಯಾಕೆ...

ಇಂದು ಅರಳಿದ ಹೂವುಗಳನ್ನ ನಾಳೆ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳೋ ಭಯ ಮರೆತು ಇವತ್ತಿನ ಖುಷಿ ಅನುಭವಿಸೋದು ಕಲ್ತಾಗ್ಲೇ,
ನಿನ್ನೆ ನಿನ್ನೆಗೆ ಇಂದು ಇಂದಿಗೆ ಇರಲಿ ನಾಳೆಯು ನಾಳೆಗೆ ...ಅಂದಾಗ್ಲೇ ಬೀಸುಗಾಳಿಗೆ ಬೀಳುತೇಳುತ ದೋಣಿ ಮುಂದೆ ಸಾಗೋದು ಅನ್ನೋದು ಅರ್ಥವಾದಾಗ ಮುಳುಗೋ ಭಯ ಹೋಗುತ್ತೇನೋ!:)

( ಮಿಸ್ ಲೀಲಾವತಿ ಚಿತ್ರದ ಕ್ಲಾಸಿಕ್ ಹಾಡು 'ದೋಣಿ ಸಾಗಲಿ' - ಸಾಹಿತ್ಯ ಇಲ್ಲಿದೆ)

ನಿನ್ನೆ ನಿನ್ನೆಗೆ ಇಂದು ಇಂದಿಗೆ...

'ಹಿಂದೊಂದು ಚೆಂದದ ಕಾಲವಿತ್ತು' ಅಂತ ಹಾಲುಹಲ್ಲು ಬೀಳೋ ಮೊದಲೇ ಯಾಕೆ ಷುರು ಹಚ್ಚ್ಕೋತೀವಿ ನಾವುಗಳು? ನಾಸ್ಟಾಲ್ಜಿಯಾ ಯಾಕೆ ನಮಗಷ್ಟು ಅಪ್ಯಾಯಮಾನ? ನನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ, ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ಆಹಾ ಆ ಸ್ಕೂಲ್ ದಿನಗಳು ಮತ್ತೆ ಬರುತ್ವಾ ಅಂತ ಹದಿನಾರರ ಹರೆಯದಲ್ಲಿ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಗ್ಲೇ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದರ ಲೆಕ್ಕ! ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳು ಕಳೆದಾಗ ಅಯ್ಯೋ ಆ golden days ಆಗಿಹೋಯ್ತಲ್ಲ ಅಂತ ಕ್ಯಾಂಟೀನ್,crush, ಬೈಯ್ಯೋ ಲೆಕ್ಚರರ್ಸ್, ಕ್ಲಾಸ್ ಬಂಕ್ ಮಾಡಿ 'ರಿಹರ್ಸಲ್' ಅನ್ನೋ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಆಡ್ತಿದ್ದ ಆಟಗಳು, ಹೊತ್ತುಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಹರಟೆ sessionಗಳು...ಎಲ್ಲ ಒಂದೇ ಸಲ ಸುನಾಮಿ ಥರ ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದು! ಇವತ್ತಿಗೂ ಕಾಲೇಜ್ ಸ್ನೇಹಿತರೆಲ್ಲ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಈ ನಾಸ್ಟಾಲ್ಜಿಯ ಟ್ರಿಪ್ ಹೋಗಿ ಬರದಿದ್ದ್ರೆ ಅದು incomplete!

ನಾಸ್ಟಾಲ್ಜಿಯಾ ಇಲ್ಲದಿದ್ದ್ರೆ ಅದರ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಕನಸುಗಳು ಬೆಚ್ಚಗೆ ಬಂದು ಕೂತುಬಿಡುತ್ತ್ವೆ. ನಾನು ಹೀಗೆ ಮಾಡ್ಬೇಕು, ಇದು ಹಾಗೆ ಆಗ್ಬೇಕು...ಹೀಗಾದ್ರೆ ಚೆನ್ನ, ಹಾಗಾದ್ರೆ ಚೆನ್ನ...

ನಮ್ಮ ನೆನ್ನೆ ನಾಳೆಗಳನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸೋ ಅಷ್ಟು ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಅನುಭವಗಳನ್ನ ಪ್ರೀತ್ಸೋದು ಕಲಿಯೋಕೆ ಆಗುತ್ತಾ? ನೆನಪು - ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಇಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿಸೋದಕ್ಕೆ distance lends enchantment ಅನ್ನೋದು ಕಾರಣವಿರಬಹುದಾ? ಅಥ್ವಾ ನೆನ್ನೆ ನಾಳೆಗಳ ಯೋಚನೆಗೂ ಸಮಯ ಕೊಡದೇ ನಮ್ಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಕ್ಷಣವನ್ನ ಆವರಿಸೋದೇ ಪ್ರೀತಿನಾ?

P.S: ಕೆಲಸ-ಬದುಕುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ಹೀಗೇ ಸುಮ್ಮ್ನೆ long break ತೆಗೆದುಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ...ಏನ್ರೀ ಬರೀತಾನೇ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಇಲ್ಲಿ, ಮೈಲ್ ಮೂಲಕ...ಆತ್ಮೀಯತೆಯಿಂದ ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಂಡ, ಬರೀದೇದ್ರೆ ನೋಡಿ ಅಂತ ಧಮ್ಕಿ ಕೊಟ್ಟ ಎಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿಯ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ ನನ್ನವೆರಡು ಪುಟ್ಟ sorry ಮತ್ತು ಧನ್ಯವಾದಗಳು:)

ಚಿನಕುರುಳಿ ಪಟಾಕಿ!

ಪ್ರ: "ಅವ್ಳು ನಿನಗೇನಾಗ್ಬೇಕು?"
ಉ: "ಅಕ್ಕ ಆಗ್ಬೇಕು"
(ಎರಡು ಸೆಕೆಂಡ್ ಮೌನ)
"ಆದ್ರೆ ನಾನು ಅವ್ಳಿಗೆ ಏನೂ ಆಗಲ್ಲ!"

ಮೂರು ವರ್ಷದ ಮುದ್ದಿನ ಮುದ್ದೆಯ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಈ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಒಂದ್ ನಿಮಿಷ ಹಾಗೇ ಶಾಕ್ ಆಗಿ ಕೂತ್ವಿ ನಾವು!
ಹಾಗೇ ಈ ಮಾತನ್ನ ಮೆಲುಕು ಹಾಕ್ತಿದ್ದಾಗ ಭಾಷೆ, ಬಾಂಧವ್ಯಗಳೆರಡಕ್ಕೂ ನಮ್ಮ ಚಿನ್ನುಮರಿ ಕೊಡೋ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯ ನಾವು ಕೊಡಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಸತ್ಯ flash ಆಗಿ ಆ ಪುಟ್ಟಿಯ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೂ ನಮ್ಮದಕ್ಕೂ ಇರೋ ಕಂದಕವನ್ನ ಎತ್ತಿ ತೋರ್‍ಸ್ಬಿಡ್ತು!


ಆಡೋ ಮಾತಿಗೂ ಮಿಡಿಯೋ ಹೃದಯಕ್ಕೂ ಇರೋ ಲಿಂಕ್ ಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಗುಜರಿ ಅಂಗಡಿ ಪಾಲು ಮಾಡಿಬಿಡ್ತೀವಾ ಬೆಳೀತಾ ಬೆಳೀತಾ... ಹಾಗಿದ್ದ್ರೆ ಅದು ಬೆಳೆಯೋದು ಹೇಗಾಯ್ತು...ಅಕ್ಕ ಅನ್ನೋ ಅಕ್ಕರೆ ಇದೆಯೋ ಇಲ್ಲ್ವೋ, ಬಾಯಿ ಅದರ ಪಾಡಿಗೆ ಅದು ಅಭ್ಯಾಸಬಲದ್ ಮೇಲೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾ... ಅಥವಾ ಮಾತಿಗೂ ಮನಸ್ಸಿಗೂ ಮಧ್ಯ ಇರೋ ಅಂತರವನ್ನ ಅಳೀಸೋ ಧಾರ್ಷ್ಟ್ಯ ವಯಸ್ಸಾದ್ ಹಾಗೇ ಕರಗಿ ಬಿಡುತ್ತಾ...
ಎಲ್ಲವೂ taken for granted ಆಗಿ ಇವಕ್ಕೆಲ್ಲ ಅರ್ಥವೇ ಕಳೆದುಹೋಗುತ್ತಾ ನಮ್ಮ್ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ...ಅರ್ಥ ಹುಡುಕಿ ಕೂರೋ ವ್ಯವಧಾನದ ಕೊರತೆನೋ...

ಹೀಗೇ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಪಟ್ಟಿ ಕಟ್ಟ್ಕೊಂಡು ರೇಸ್ ಓಡ್ತಿರೋ ನಮಗೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಬೆಚ್ಚಿ ಕಣ್ಣಗಲಿಸೋ ಹಾಗೆ ಶಾಕ್ ಕೊಡೋಕೆ ಈ ಪುಟ್ಟಿ ಇದಾಳಲ್ಲ ಅಂತ ಅಲ್ಲೇ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡ್ಕೊಂಡಿದ್ದೂ ಆಯ್ತು!

ಪುಟ್ಟಕ್ಕನ ಪಾರ್ಟಿಂಗ್ ಶಾಟ್:
ನಮ್ಮ ಭಾವ (ಅವಳ ತಂದೆ) ಅವಳನ್ನ್ ಕೇಳಿದ್ರು, "ಸೋನು, ನಿಂಗೆ 'B' ಬರಿಯೋಕೆ ಬರುತ್ತಾ?"
ಅವಳ ಬತ್ತಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೂ ಉತ್ತರ ರೆಡಿ! - "ನಂಗೆ 'B' ಬರ್ಯೋಕೆ ಬರಲ್ಲ, 'B' ಮೇಲೆ ಕೂತ್ಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಬರುತ್ತೆ!"(ಪಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳ ಆಟಕ್ಕೆ A, B, C etc ಹಾಕಿರ್ತಾರಲ್ಲ - ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಸೋನು ಕೊಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದು!:))

ಒಂದು retrospection?

ಬರೆದು ತಿಂಗಳ ಮೇಲಾಯ್ತು...ಎಲ್ಲಾ ಸ್ನೇಹಿತರ ಹತ್ರ ಬೈಸಿಕೊಂಡಾಯ್ತು...ಕನ್ನಡಸಾಹಿತ್ಯ.ಕಾಂ ನ ಸಂಪಾದಕೀಯದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗ್ ಬಗ್ಗೆ ನೋಡಿ ಟೆನ್ಶನ್ ಆಗಿದ್ದೂ ಆಯ್ತು... ವಿಷಯಗಳ, ಭಾವಗಳ backlog ಭಾರವಾಗಿ ಇನ್ನು ಬರ್ಯೋದೇ ಸರಿ ಅಂತ ಈಗ ಕೂತಿದೀನಿ. ನಿಮ್ಮಗಳ ದುರಾದೃಷ್ಟ ಇವತ್ತು!:))

ಕನ್ನಡಸಾಹಿತ್ಯ.ಕಾಂನಲ್ಲಿ ಶೇಖರ್ ಪೂರ್ಣ ಅವರ ಸಂಪಾದಕೀಯದ ಲಿಂಕ್ ಗೆಳೆಯರೊಬ್ಬ್ರು ಕಳಿಸಿದಾಗ ಓದಿ ಮೊದ್ಲಿಗೇನೋ ಸ್ವಲ್ಪ ಖುಷಿನೇ ಆಯ್ತು. ಅದೇ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ನಾಕಾರು ಗೆಳೆಯರಿಗೆ ಮೈಲ್ ಮಾಡಿ ಲಿಂಕ್ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೂ ಆಯ್ತು. ಆದ್ರೆ ಆಮೆಲೆ ಹಾಗೇ ಕೂತಾಗ ಕೆಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಬಂದ್ವು. ಇವತ್ತು ಅವುಗಳ್ ಬಗ್ಗೆನೇ ಮೊದ್ಲು ಬರೆದುಬಿಡ್ತೀನಿ.

ಬ್ಲಾಗ್ ಅನ್ನೋದು ಒಂದು ಮಾಧ್ಯಮ - ಅದನ್ನ್ ಯಾರ್ ಯಾರು ಹೇಗ್ ಬಳಸ್ಕೋತಾರೆ ಅವರವ್ರಿಗೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು... canonical ಸಾಹಿತ್ಯದ parameters ಅದಕ್ಕೆ apply ಮಾಡಬೇಕಾ? ಬೇರೆ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ಲಾಗ್ ಗಳಿಗೆ ಇಷ್ಟು ಗಮನ ಕೊಡ್ತಿದಾರಾ? ಬ್ಲಾಗ್ ಅನ್ನೋದು ಮಲ್ಟಿನ್ಯಾಷನಲ್ ಗ್ಲೋಬಲಿಸ್ಮ್ ನ ಐಡಿಯಾಲಜಿಯನ್ನೂ ತನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ತರುತ್ತೆ. ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಇದ್ದವ್ರಿಗೆಲ್ಲ ಖಾಲಿ ಸ್ಲೇಟ್ ಒದಗಿಸುತ್ತೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯವೇ ಗೀಚ್ಬಹುದು, ಕಾಡು ಹರಟೆಯನ್ನೇ ಕುಟ್ಟ್ಬಹುದು, ಡೈರಿನೇ ಬರೆದಿಡ್ಬಹುದು. ಬರೆದದ್ದೆಲ್ಲ ಸಾಹಿತ್ಯ ಆಗೊಲ್ಲ ಅಲ್ಲ್ವ?

ಹೀಗೇ ಯೋಚಿಸ್ತಾ ನಾನ್ ಯಾಕೆ ಬ್ಲಾಗ್ ಬರೀತೀನಿ ಅಂತ ಪ್ರಶ್ನೆನೂ ಬಂತು. ಸುಮ್ಮ್ನೆ ಒಂದ್ಸಲ ಇಲ್ಲಿಯವರ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದನ್ನ ನೋಡ್ದೆ...ಶೇಖರ್ ಸರ್ ಹೇಳಿರೋಹಾಗೆ ಯಾವ್ದೋ ಭಾವಜೀವನದ ತುಣುಕುಗಳೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಂಡ್ವು. ಆದ್ರೆ ಅದನ್ನ್ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಥರದವೂ ಇವೆ. ಆದ್ರೆ ನೋಡ್ತಾ ನೋಡ್ತಾ ಭಾವಗಳ ಭರಪೂರಕ್ಕಿರೋ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದೇ ಸುಮ್ಮ್ನೆ ತೋಚಿದ್ದು ಗೀಚಿದ್ದು, ಕೆಲವು ಬರೀಬೇಕನ್ನೋ ಬಲವಂತಕ್ಕೆ ಬರೆದಿದ್ದೇನೋ ಅಂತಲೂ ಅನ್ನಿಸ್ತು. ಹಾಗೇ ನಾನ್ಯಾವ ಘನವಾದ ಸಾಹಿತ್ಯ ರಚನೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದೀನಿ ಅನ್ನೋ ಭ್ರಮೆ ನನ್ನನೇನ್ ಕಾಡಿಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸ್ತು...
'ವನಸುಮದೊಲೆನ್ನ...'ಬ್ಲಾಗ್ ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ನಾನು ನನ್ನಿಷ್ಟಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ್ದು ಗೀಚಿ ಹಾಕುವ ಗ್ರಾಫಿಟಿ ಗೋಡೆ ಆಗಿದೆ ಅನ್ನಿಸ್ತು...ಅದರ ಜೊತೆಗೇ ಸ್ನೇಹಿತರೊಬ್ಬರು ಇದು loss of relative privacy ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದ್ ಮಾತೂ ನೆನಪಾಯ್ತು...ತೀರ ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಬರಿಯೋಕೆ ಡೈರಿ ಇದೆಯಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಮಾತೂ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಹಾದು ಹೋಯ್ತು. ನಾಕು ಜನ ಓದ್ಲಿ ಅನ್ನೋ ಆಸೆ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದುಕಡೆ ಇದ್ದೇ ಇದೆ, ನಿಜ, ಅದರ್ ಬಗ್ಗೆ apologetic ಆಗಬೇಕಿಲ್ಲ, ಹಾಗಂತ ನಾಕ್ ಜನ ಓದ್ತಾಅರೆ ಅನ್ನೋ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಇದು ಯಾವ್ದೇ ಸೀರಿಯಸ್ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಆಸಕ್ತಿಗಳಿಗೆ alternative ಆಗೋದಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ನಂಬಿಕೆ...

ಬರಿಯೋದು ಖುಷಿಯ ಕೆಲ್ಸ ಅಂತ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ತಗುಲಿಕೊಂಡಿದ್ದೀನಿ...ಆದ್ರೆ ಬದುಕು attention ಕೇಳ್ದಾಗ ಬ್ಲಾಗ್ ಮೌನ ತಾಳುತ್ತೆ... ಸಹನೀಯವೋ ಅಸಹನೀಯವೋ, ನನ್ನ್ choice ಅದೇ... ನನ್ನನ್ನ ಹೊಗಳಿ, ತಿವಿದು, ಓಲೈಸಿ ಬರೀ ಅಂದ ಎಲ್ಲ ಗೆಳೆಯರಿಗೂ thanks:) ಜೀವನ extremes ಕಡೆ ಹೋಗದಿದ್ದಾಗಲೆಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿ ಹರಟುತ್ತಾನೇ ಇರ್ತೀನಿ ಅಂತ promise ಮಾಡ್ತಾ...
ಶ್ರೀ

ಗುನುಗುತ್ತಿರೋ ನಾಕು ಸಾಲುಗಳು, ಅಣ್ಣಾವ್ರು....ಹೀಗೇ...

ಸಾವಿರ ದಾಟಿ ಇನ್ನೇನು ತಿಂಗಳಾಗುತ್ತೆ...ಬರೆದು ಹಾಕೋ ವಿಷಯಗಳು ನೂರಿವೆ ತಲೆಯಲ್ಲಿ...ಇವತ್ತೆಷ್ಟು ಬರಿಯಬಲ್ಲೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಿದ್ದೆ ಕಣ್ಣುತುಂಬೋ ಮೊದಲು ಇವತ್ತು ಕೇಳಿದ ಕೆಲವು ಹಾಡುಗಳನ್ನ ಮೆಲುಕು ಹಾಕ್ತಾ ಇದೆ ಮನಸ್ಸು. ನಾಕು ಸಾಲು ಗೀಚಿಬಿಡ್ತೀನಿ...ಒಳ್ಳೆ ಹಾಡುಗಳು, ನನಗೇ ನಾಳೆ ಮರೆತಾಗ ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ಓದಿಕೊಳ್ಳೋಕಾಗುತ್ತೆ!

ವ್ಯಾಸರಾಯರ ಕವನ ಇ-ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ಎದೆ ತುಂಬಿ ಹಾಡಿದೆನು'ನಲ್ಲಿ ಸೊಗಸಾಗಿ ಹಾಡಿದ್ರು ಶಿವಮೊಗ್ಗದವ್ರೊಬ್ಬ್ರು. ಆಹ್! ಒಳ್ಳೆ ಗಝಲ್ ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿದೆ ಸಾಹಿತ್ಯ:
ನಿನ್ನ ಕಂಗಳ ಕೊಳದಿ ಬೆಳದಿಂಗಳಿಳಿದಂತೆ
ನನ್ನೆದೆಯ ಕಡಲೇಕೆ ಬೀಗುತಿಹುದು

ಅದೇ ಪ್ರೋಗ್ರಾಮ್ನಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ ಇನ್ನೊಂದು ಹಾಡು:
ಹಿಂದೆ ಹೇಗೆ ಚಿಮ್ಮುತಿತ್ತು ಕಣ್ಣ ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿ
ಈಗ ಯಾಕೆ ಧ್ವನಿಸುತ್ತಿದೆ(?) ಏನೋ ಶಂಕೆ ಭೀತಿ

ಹಾಗೇ ಚಾನೆಲ್ ಸರ್ಫ್ ಮಾಡ್ತಾ ಅಣ್ಣಾವ್ರ ಹಿಟ್ಸ್ ಕೇಳಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸೋತೆ ನಾನಾಗ!:)
ನೀ ಬಂದು ನಿಂತಾಗ ನಿಂತು ನೀ ನಕ್ಕಾಗ... ಅತಿ ಮಧುರ ರೀ ಆ ಹಾಡುಗಳು! ಅಣ್ನಾವ್ರು ಅವರ ವರ್ಚಸ್ಸು ಉಪಯೋಗ್ಸಿ ಜನರಿಗೆ ಬೇರೆ ಏನ್ ಮಾಡಿದ್ರೋ ಬಿಟ್ಟ್ರೋ ನನಗೆ ಅದು ಬೇಕಿಲ್ಲ! ಸದಭಿರುಚಿಯ ಮನೋರಂಜನೆ ಅಂದ್ರೇನು ಅಂತ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಒಂದು standard set ಮಾಡಿದ್ರು! ಆ ಅಭಿನಯ, ಭಾಷೆ...ಉಫ್! ರವಿ ಬೆಳಗೆರೆಯವ್ರು ಹೇಳಿದ್ ಒಂದು ಮಾತು ಭಾಳಾ ಹಿಡಿಸ್ತು - ಅಣ್ಣಾವ್ರನ್ನ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಪ್ರೀತಿಯ ಕನ್ನಡ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಅಂದಿದ್ದು!

ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸ್ನಲ್ಲಿ ಎದುರು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ (ಆಗ ನಮ್ಮನೇಲಿ ಟಿವಿ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ!) ಆಂಟಿ ಕೊಟ್ಟ ಕಡ್ಲೇಪುರಿ ತಿನ್ನುತಾ ನೋಡ್ತಿದ್ದ ಅಣ್ನಾವ್ರ black n white ಚಿತ್ರಗಳು ಇವತ್ತಿಗೂ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಹಸಿರಾಗಿವೆ! ನರಸಿಂಹರಾಜು, ಬಾಲಕೃಷ್ಣ ಅವರುಗಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿನ ಹಾಸ್ಯ, ಕಲ್ಪನಾ, ಮಂಜುಳಾ, ಭಾರತಿ...ಆ ರೊಮ್ಯಾನ್ಸ್... ಆ ಆದರ್ಶಪುರುಷನ ರೋಲ್ ಗಳು...ಅಣ್ಣಾವ್ರಿಗೆ ಉತ್ತರ ಇಲ್ಲ ಬಿಡ್ರೀ! ಇವತ್ತು ಕಡ್ಲೇಪುರಿ ಕೊಡ್ತಿದ್ದ ಆಂಟಿನೂ ಇಲ್ಲ, ಕಣ್ಣಿಗೆ, ಕಿವಿಗೆ ಹಬ್ಬವಾಗಿದ್ದ ಅಣ್ಣಾವ್ರೂ ಇಲ್ಲ... ಆದ್ರೆ ಅಣ್ಣಾವ್ರ ಚಿತ್ರಗಳು ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಇರುತ್ತ್ವೆ...ಅವುಗಳನ್ನ್ ನೋಡ್ದಾಗ ನೆನಪಿನ ಭಿತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೋ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದ ಆಂಟಿಯ ನೆನಪೂ ಸುಳಿದ ಕಿರುನಗೆಯಂತೆ....

ಅಣ್ಣಾವ್ರು ಹೋಗ್ಬಿಟ್ಟ್ರು ಅನ್ನೋ ನ್ಯೂಸ್ ತಿಳಿದಾಗ ಸಡನ್ನಾಗಿ ಆವರಿಸಿದ ಖಾಲಿತನ ಈಗ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಕರಗ್ತಿದೆ. ಅಣ್ಣಾವ್ರು ಹೋಗೋದು ಅಸಾಧ್ಯ ಅನ್ನೋ ಅರಿವು ಬರ್ತಿದೆ.
ಪ್ರೀತಿಯೇ ಆ ದ್ಯಾವ್ರು ತಂದ ಆಸ್ತಿ ನಮ್ಮ ಬಾಳ್ವೆಗೆ...
ಆ ಇನ್ನೋಸೆಂಟ್ ನಗೆ ಆಗೀಗ ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ಮಿಂಚಿ ನಾನಿಲ್ಲೇ ಇದ್ದೀನ್ರಪ್ಪಾ, ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಬೇಡಿ ನನ್ನ್ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಅನ್ನ್ತಿರೋ ಹಾಗನ್ನ್ಸುತ್ತೆ!

You Should Be A Poet

You craft words well, in creative and unexpected ways.And you have a great talent for evoking beautiful imagery...Or describing the most intense heartbreak ever.You're already naturally a poet, even if you've never written a poem.

What Type of Writer Should You Be?

Crossed a Milestone:D

So the hit counter crosses 1000!:D

Not that numbers matter too much(ya ya, they do matter even if to a lil extent! feels good to see 1000 hits ha!:P)
More than that, I am writing this to thank all who have rekindled my itch for writing, by lending ur patient ears(eyes?) to my blabbering:) I have been enriched tremendously with ur interactions, have made new friends, discovered new talents in old friends...has been a good run so far...Hope it continues the way in future too:)

first timers here, take a look at the links too - very interesting writing happening in my friends' blogs!

luv u all, keep reading, writing and living life to the fullest!
dats Sree for u:)

ನಾನೂ ನನ್ನ ಬರಹ!

ಕನ್ನಡಕ್ಕೂ ಕಂಪ್ಯೂಟರಿಗೂ ಜೋತು ಬಿದ್ದ ಅಪರೂಪದ ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿದ ನನಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬರಹ ಉಪ್ಯೋಗಿಸೋಕೆ ಆಗ್ದೇದ್ದಾಗ ಮೈ ಪರಚಿಕೊಳ್ಳೋಹಾಗಾಗಿದ್ದು ಸಹಜ ಅನ್ನ್ಸುತ್ತೆ!

ಮುಂಚಿನಿಂದ ಓದುವ ಬರೆಯುವ ಗೀಳೇನೋ ಇತ್ತು - ಆದ್ರೆ ಈಚೆಗೆ ಬರೆದದ್ದು ಕಡಿಮೆ. ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿದಾಗ ಜಾಸ್ತಿ ಸಮಯ ಇರ್ತಿತ್ತೋ ಅಥವಾ distractions ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದ್ವೋ...ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಆಗ ಎನಾದ್ರೂ ಬರೀತಿದ್ದೆ...ಯಾವ್ದೋ essay competitionನೋ ಅಥ್ವಾ ಇನ್ನ್ಯಾವ್ದೋ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನಾಟಿದ/ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿದ ವಿಷಯನೋ ತಲೆಗೆ ಹೊಕ್ಕಾಗಲೆಲ್ಲ ನೋಟ್ ಬುಕ್ ನಲ್ಲಿ ನಾಕು ಸಾಲು ಗೀಚೋದು ಅಭ್ಯಾಸ. ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿ ಅಮ್ಮನ ಕಾಲೇಜು ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ್ದ ಅಮ್ಮನ ಭಾವಜೀವನದ, ಮುಗ್ಧತೆಯ, ಯೋಚನಾಶೀಲತೆಯ, ಕಲ್ಪನೆಯ ತುಣುಕುಗಳು ಈ ಗೀಚುವಿಕೆಗೆ inspiration ಆಗಿತ್ತೇನೋ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನೋಟ್ ಬುಕ್ ಗಳ ಹಿಂದಿನ ಪುಟಗಳು ನನ್ನ ಪ್ರಪಂಚದ ಆತ್ಮೀಯ ಭಾಗವಾಗಿದ್ದವು. note bookನ ಜೊತೆಯ ನಂಟು ಕಳೆದದ್ದರಿಂದಲೋ ಏನೋ ಈ ನನ್ನ ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ ಕೆಲವು ದಿನ ದೂರವಾಗಿದ್ದೆ. note bookನ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಬಂದು, ತನ್ನ ಜೊತೆ ಇಂಟರ್ನೆಟ್ಟನ್ನೂ ತಂದಾಗ ಬ್ಲಾಗ್ ಅನ್ನೋ ಹೊಸ ಖಾಲಿ ಸ್ಲೇಟು ನನ್ನ ಬತ್ತಳಿಕೆಗೆ ಒಡ್ಡಿಕೊಂಡು, ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡು ನನ್ನ ಈ ಒದ್ದಾಟಗಳಿಗೆ ಸಹೃದಯಿ ಸ್ನೇಹಿತರ ಒತ್ತಾಸೆಯೂ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಕಳೆದು ಹೋದ ಗೊಂಬೆಯೊಂದು ಹೊಸ ಅಲಂಕಾರದಲ್ಲಿ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಮಗುವಿನಂತೆ ನನ್ನದೇ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಬರೆಯೋದಕ್ಕೆ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ.

ಆಫೀಸ್ನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಬಳಕೇನ ಬರಹದ ಮೂಲಕ ಷುರು ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿದ್ಮೇಲೆ ಅದನ್ನೇ ಇಲ್ಲೂ ಉಪಯೋಗಿಸೋಕೆ ಷುರು ಹಚ್ಚ್ಕೊಂಡೆ. ಆದ್ರೆ ಇದ್ದದ್ದು ಒಂದೇ ಸಮಸ್ಯೆ. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ನಲ್ಲಿ ಬರೆದ ಪೋಸ್ಟ್ ಗಳನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆದು ತಂದು ಇಲ್ಲಿ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡ್ಬಹುದಿತ್ತು. ಆದ್ರೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬರಹದ ಹಳೆಯ ವರ್ಶನ್ ಇದ್ದಿದ್ರಿಂದ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ ಬರೆದು ಇಲ್ಲಿ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡೋಕಾಗ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೇ ಆಫೀಸ್ನಲ್ಲೇ ಅಲ್ಲೊಂದು ಇಲ್ಲೊಂದು ಖಾಲಿ ನಿಮಿಷಗಳನ್ನ ಕದ್ದು ಏನೋ ನಾಕು ಸಾಲು ಗೀಚ್ತಿದ್ದೆನಾದ್ರೂ ಮನಸ್ಸು ಬಂದಾಗ(ನನ್ನ್ ಕೇಸ್ನಲ್ಲಿ ಇದು usually ಆಗೋದು ರಾತ್ರಿ ೧೧ ಘಂಟೆ ಮೇಲೇನೇ!), ಮನಸ್ಸು ಬಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಬರ್ಯೋದಕ್ಕಾಗ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಬೇಜಾರು ಆಗಾಗ ಕಾಡ್ತಾನೇ ಇತ್ತು.

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ bsnl ದಯೆಯಿಂದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೆಟ್ ಬಂತು. ಸರಿ ಇನ್ನು ಪೋಸ್ಟ್ ಮೇಲೆ ಪೋಸ್ಟ್ ಕುಟ್ಟಿ ಬಿಸಾಕೋದು ಅಂತ ಹಕ್ಕಿಯಂತೆ light ಆಗಿ ಹಾರೋದ್ರಲ್ಲಿದ್ದೆ! ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆ ಅಂತ ಬರಹದ ಹೊಸ ವರ್ಶನ್ ಕೆಳಗಿಳಿಸೋ ಮಹತ್ಕಾರ್ಯನೂ ಆಯ್ತು. ಅದಾದ್ ತಕ್ಷಣ ಇನ್ನು ಬರ್ದೇ ಬಿಡ್ತೀನಿ ಅನ್ನೋ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಲಾಗ್ ಆದ್ರೆ ಹುಹ್! ಕನ್ನಡ ಹೋಗಿ ಚಿತ್ರಾನ್ನ ಆಗ್ಬಿಡೋದಾ! ಬರಹ ಡೈರೆಕ್ಟ್ನಲ್ಲಿ ಯುನಿಕೋಡ್ನಲ್ಲಿ ಅಫೀಸ್ನಲ್ಲಿ ಕುಟ್ಟಿ ಕುಟ್ಟಿ ಬಿಸಾಕ್ತಿದ್ದದ್ದು ಮನೇನಲ್ಲಿ ಏನಾಯ್ತು ಅಂತ ಎಷ್ಟು ತಲೆ ಕೆಡ್ಸ್ಕೊಂದ್ರೂ ಗೊತ್ತಾಗ್ಲಿಲ್ಲ! ಆರ್ಕಟ್ ಕನ್ನಡ ಕಮ್ಮ್ಯೂನಿಟಿ, ಸಂಪದ, ಭಾಷಾಇಂಡಿಯಾ - ಹೀಗೆ ಸ್ನೇಹಿತರ ಸಲಹೆ ಮೇರೆಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ತೀರ್ಥಯಾತ್ರೆ ಹೋಗ್ಬಂದಿದ್ದಾಯ್ತು, ಕನ್ನಡಪ್ರೇಮಿ ಮಿತ್ರರಿಗೆ sos ಹಾಕಿದ್ದಾಯ್ತು, ಇಂಡಿಕ್ ಫಾಂಟ್ಸ್ ಮಣ್ಣು ಮಸಿ ಅಂತೆಲ್ಲ ಕೆಳಗಿಳ್ಸಿದ್ದಯ್ತು, ನಮ್ಮ್ ಬರಹ ಮಾತ್ರ ಕನ್ನಡ ಬರೀ ಒಲ್ಲ್ದು! ಏನ್ ಸಮಸ್ಯೆ ಅಂತನೇ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಿಲ್ಲ!

ಕನ್ನಡ, ಇಂಗ್ಲಿಷ್ - ಎರಡು ಭಾಷೆಲೂ ಬರಿಯೋ ನನಗೆ ಕನ್ನಡ ಕೈಗೆಟುಕದಂತಾದಾಗ ಇಷ್ಟು ಕಸಿವಿಸಿಯಾದದ್ದು ನನಗೇ surprise! ಇನ್ನೇನು frustration ಪರಮಾವಧಿ ಮುಟ್ಟೋ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಒಂದು ತಣ್ಣನೆಯ ರಾತ್ರಿ ನನ್ನ್ ತಲೆ ಬಿಸಿಯಾಗಿ ಬ್ಲಾಸ್ಟ್ ಆಗೋ ಮುಂಚೆ ನನ್ನ್ ತಮ್ಮನಿಗೆ ಬ್ರೌಸರ್ ಬದಲಿಸೋ ಐಡಿಯಾ ಠಕ್ಕಂತ ಹೊಳೆದಿದ್ದು ಕನ್ನಡಮ್ಮನ್ blessingsಏ ಅಂತ ಈಗ ಅನ್ನ್ಸುತ್ತೆ! ಹಿಂದಿನ ಪೋಸ್ಟ್ನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ ಹಾಗೆ ಎಕ್ಸ್ಪ್ಲೋರರ್ ಬಿಟ್ಟು ಒಪೆರನಲ್ಲಿ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಕನ್ನಡ ಲಿಪಿ ಮುದ್ದಾಗಿ ಅರಳಿ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಹೂನಗೆಯೊಂದನ್ನ ಮಿಂಚಿಸಿಬಿಟ್ಟ್ವು!

ಆಗ ಬರೀತೀನಿ ಅನ್ಕೊಂಡದ್ದನ್ನ ಬರ್ಯೋಕೆ ವಾರಕ್ಕ್ ಮೇಲೆ time ತೊಗೊಂಡಿದ್ದು ನಿಜ. ಆದ್ರೆ ಬರ್ಯಕ್ಕಾಗ್ದೇದ್ದಾಗ ಚಡಪಡಿಸಿದ್ದೂ ನಿಜ! ಒಲ್ಲೆ ಅಂದ ಹುಡುಗಿ ಹಿಂದೆ ಓಡೋ ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿ ಒಂದು glance ಕೊಟ್ಟ್ಬಿಟ್ಟ್ ತ್ತಕ್ಷಣ ಇಲ್ಲ್ದೇರೋ ಜಂಭಾನೆಲ್ಲಾ ಮುಖದ್ ಮೇಲೆ ಮಿಂಚಿಸೋ ಹಾಗೇನೋ!:) (ok guys, granted, the reverse is also true!)

ಅಂತೂ ಹೀಗಾಯ್ತು ಬರಹದ ಜೊತೆ ನನ್ನ ಪ್ರಣಯಪ್ರಸಂಗ!

ಗೆದ್ದುಬಿಟ್ಟೆ!!!

ಹುರ್ರಾ!!!!! ಕೊನೆಗೂ ಗೆದ್ದುಬಿಟ್ಟೆ:)
ಬರಹ ಯುನಿಕೋಡ್ ಬಳಸಲು ಎಲ್ಲರೂ ಕೊಟ್ಟ ಸಲಹೆಗಳನ್ನ ಒಂದಾದಮೇಲೊಂದು try ಮಾಡೀ ಮಾಡೀ ಸೋತು ಸುಣ್ಣವಾಗಿ ಇನ್ನೇನು ಧರಾಶಾಯಿಯಾಗೋದ್ರಲ್ಲಿದ್ದೆ, ನನ್ನ್ ತಮ್ಮ
ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಂದು ಒಳ್ಳೇ ಸಲಹೆ ಮುಂದಿಟ್ಟ - ಬ್ರೌಸರ್ ಬದಲಿಸಿ ನೋಡು ಅಂತ! ಒಪೆರನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ ತಕ್ಷಣ ಬಂದುಬಿಡ್ತು ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡದ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂವು, ಮುತ್ತಿನ ಸಾಲು!
ತವಿಶ್ರೀಯವರಿಗೆ, ಸುಶೀಲ್ ಗೆ,ಶ್ರೀ(ಏನ್ಸಮಾಚಾರ!)ಗೆ,alwaysvettiಗೆ ಸಲಹೆಗಳಿಗಾಗಿ, ಮಾರ್ಗದರ್ಶನಕ್ಕಾಗಿ ಧನ್ಯವಾದಗಳು:)
ಹುಹ್! ತುಂಬಾ ಹಸಿವಾದಾಗ ಏನನ್ನೂ ತಿನ್ನೋಕಾಗಲ್ಲ! ಏನ್ ಬರಿಯೋದಕ್ಕೂ ಆಗ್ತಿಲ್ಲ - ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಐಡಿಯಾಗಳು ತಕಧಿಮಿ ನಡ್ಸಿವೆ!
ಈ ಅನುಭವದ್ ಬಗ್ಗೆನೇ ಮೊದಲು ಬರೀಬೇಕು! ಸುಧಾರಿಸ್ಕೊಂಡು ಬರೀತೀನಿ!:)

Women's day huh!

Women's day wishes arrive, and a link forwarded by raju just touches that painful sore...

Eve-teasing on streets is a fact most of us girls have convinced ourselves as part of life...

A moment taken out from the 'chaltha hain' life for reflection...
It is one of those few extremely painful moments in life when I have to fight hard to retain my faith in humanity!

Trying to find solace in a mail by rags, a li'l blog post by harish, a couple of scraps by raju, a few words with bro... How i wish all men were as sensitive, sensible!

Rain...memories...life

A rain drenched evening, a cup of chai, a lovely poem and life looks beautiful!

Rain is such a romantic thing…
It brings with it the smell of the fresh earth, the childhood when I would run with the schoolbag strapped to my back, the rain splashing across my face! I never waited for the rain to stop…always ran in the rain!:P

Walking the lovely stretch from the 18th Cross bus terminus via the wooded iisc to work….with the sirigereya neerinali that the driver played keeping me company for the solitary walk…

School…summer holidays…sudden rains I sat watching through the window with cousins…eating mangoes...cooling off the heat and dust of an afternoon hide n seek played to hilt:)

jus gathering in the corridors and watch rain wash off the quadrangle…in college...those moments we all waited together to go home...n yet enjoyed the downpour...they always made me feel we were one family...oh MES:)

the day we walked in knee-deep water in chennai to catch a performance by my guru…dripping and huddling together to a lovely malayamaarutham...after walking half of chennai in the belief that if two places were close to Mount Road, they would be close to each other!:)

Rain drenched memories have always been of life lived to brim! Filling me with zest to get going on rainless days…

My thirst has not died, but thrives happily in the rain, in the happiness that rain fills me with…humming ‘maLeyu banda maarane dina mincha hanchide hoobana…’(a Kannada Bhavageethe)
Little things in life can bring you happiness, if you choose to…well, almost!

SOS!

manege hosadaagi net connection bantu annO khushinalli baraha hosaa version download maaDde...eega unicode nalli baryOkE aagtilla!:( yaake anta gotthaagthilla! word filenalli ansi modenalli bardre kannada aksharagaLu baratthve...illi unicode kai kodtide.... eraDu dONigaLalli kaaliTTu baduki abhyaasa aaghOgide...eega kannadadalli baryakkaagthilla andre mai parchkoLLO haagaagthide:((
yaaraadrU kannadabhaktaru daari tOrsipaa!

ಸುಮ್ಮ್ನೆ

ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಇದ್ದೂ ಎನೋ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಖಾಲಿತನ ಯಾಕೆ ಕಾಡುತ್ತೋ... ಎಲ್ಲಾ ಇರೋದು impossible ಅಂತ ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ... ಇರುವುದೆಲ್ಲವ ಬಿಟ್ಟು ಇರದುದರೆಡೆಗೆ ತುಡಿವುದೆ ಜೀವನ...
ಯಾವ್ದೋ ಬೆಟ್ಟದ ಕಣಿವೆಗೆ ಹೋಗಿ ಈ ಹಾಡನ್ನ ಕೂಗಿ ಕೂಗಿ ಹೇಳ್ಬೇಕು ಅನ್ನಿಸ್ತಿದೆ. ಕೂಗೋದು ಯಾಕೆ, ಹೇಳ್ಕೊಳ್ಳ್ ಬೇಕಾಗಿರೋದು ನನಗೇನೇ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ....
ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ!

ಅಥ್ವಾ ಇರೋದ್ರಲ್ಲಿ ತೃಪ್ತಿ ಪಟ್ಟ್ಬಿಟ್ಟ್ರೆ ಜೀವನನೇ ಇರೋಲ್ಲ್ವೇನೋ...ಕನಸುಗಳು, ತುಡಿತಗಳು, ಎಲ್ಲೋ ಸ್ವಲ್ಪ ತಳಮಳ ಬದುಕಿಗೆ ಬೇಕೇಬೇಕೇನೋ...

ದಿನದಲ್ಲಿ ಮುಕ್ಕಾಲು ಭಾಗ ನಗ್ತಾ ಇರೋವ್ರಿಗೂ ಕಾಲು ಭಾಗದ ಕಸಿವಿಸಿ inevitable ಆಗಿಬಿಡುತ್ತಾ...

ಮನಸ್ಸು ಯಾವ್ದೋ ಮಳೆ ಹನಿಗೆ ಕಾಯ್ತಿರೋ ಹಾಗೆ ಅನ್ನಿಸ್ತಿದೆ!

ಕುಲ್ಗೆಟ್ಟ್ ಭಾಷೆ, ಕಂಗ್ಲೀಷು, ಕಂಗಾಲು!

warning: ಕನ್ನಡದಲ್ಲ್ ಸಂಸ್ಕೃತ ಮಾತಾಡಿ/ ಕೇಳಿ ಅಭ್ಯಾಸ ಇಲ್ಲ್ದೇರೋವ್ರು please stay away. ನಂಗೆ ಶಾನೆ ಕೋಪ ಬಂದಿರೋದ್ರಿಂದ ಜೇಡ್ರಳ್ಳಿ style ಬರೋ ಎಲ್ಲಾ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳೂ ಇವೆ!:D

ನೆನ್ನೆ ಹಿಂಗೇ ಎಲ್ಲೋ ಬೀದಿ ಸುತ್ತ್ಕೊಂಡ್ ಮನೆಗ್ ಬರ್ತಿದ್ದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಇದ್ದವ್ರು ಇಬ್ರು. ಇಬ್ರೂ ಇಲ್ಲಿಯವ್ರೇ. ಕನ್ನಡ ಮಾತಾಡಕ್ಕ್ ರೋಗ! ಹಾಳಾಗೋಗ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಚೆನ್ನಾಗ್ ಬಂದ್ರೆ ತಡ್ಕೋ ಬಹುದು! ಕೆಲ್ವು samples:
'sooooo many times i called to him ya! even morning i told to him to come to here'
'please remeber me to call to him ya'(ಇಂಥಾ ನುಡಿಮುತ್ತು ಉದ್ರ್ಸ್ತಿದ್ರೆ ನಿನ್ನ ಮರ್ಯೋದಾದ್ರೂ ಹೇಗೆ!)
ಕೆಂಬೂತ ನವಿಲ್ಗರಿ ಸಿಕ್ಕ್ಸ್ಕೊಂಡು ಕುಣೀತಂತೆ! ಎತ್ತ್ ಒದ್ಯಣ ಅನ್ನ್ಸುತ್ತೆ! ಯಾವ್ದಾದ್ರೂ ಭಾಷೆ ಮಾತಾಡಿ, atleast ಸರ್ಯಾಗಿ ಮಾತಾಡಿ! ಇತ್ಲಾಗೆ ಕುವೆಂಪು ಕನ್ನಡಾನೂ ಗೊತ್ತಾಗಲ್ಲ, ಅದು ಹೋಗ್ಲಿ ಅಂದ್ರೆ Indian english-U ಬರಲ್ಲ! ಸರಿ ಸೀದಾ ಸಾದಾ ಬೆಂಗ್ಳೂರ್ಕನ್ನಡ ಮಾತಾಡಿ ಅಂದ್ರೆ ಹರ್ಕ್ಲು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ನಲ್ಲೇ ಸ್ಕೋಪು!

ಭಾಷೆ ಇರೋದು communicationಗೆ ಅನ್ನೋದು ಮರ್ತು ಇಲ್ಲ್ದೇರೋ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆ ಮೆರ್ಸಕ್ಕ್ ಹೋಗೋವ್ರಲ್ಲಿ ಇದೊಂದು type ಆದ್ರೆ, ಕೆಟ್ಟ್ ಕುಲ್ಗೆಟ್ಟೊಗಿರೋ ಅಮೆರಿಕನ್ accentನಲ್ಲಿ ಬಡ್ಬಡಾಯ್ಸೋದು ಇನ್ನೊಂದ್ ಗುಂಪು!
ನಾನು ಕನ್ನಡ ಬಾವುಟ ಎತ್ತ್ಕೊಂಡುಹೋಗಿ ಗೌರಿಶಂಕರದಲ್ಲಿ(Mt Everest ಕಣ್ರಪ್ಪಾ ಥೇಮ್ಸ್ ನನ್ನ್ ಮಕ್ಕಳ್ರಾ!) ನೆಡ್ಬೇಕು ಅನ್ನೋದಿಲ್ಲ. ಶೇಕ್ಸ್ಪಿಯರು ಸಮಾಧಿನಲ್ಲಿ ಒದ್ದ್ಲಾಡ್ದೇರೋ ಥರ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾತಾಡಿ ಅಂತನೂ ಹೇಳಲ್ಲ. ಆದ್ರೆ ಕನ್ನಡವೂ ಇಂಗ್ಲಿಷೋ ಕಂಗ್ಲಿಷೋ (ನನ್ನ್ ಭಾಷೆ ಈ ಕುಲ್ಗೆಟ್ಟ್ ಕಂಗ್ಲೀಷೇ ಅಂತ ಕುವೆಂಪು ಮುತ್ತಾತ, ಶೇಕ್ಸ್ಪಿಯರ್ ಕೋಲ್ತಾತನ್ ಥರ 'ಶುದ್ಧ ಭಾಷೆ'ಗಳನ್ನ ಮಾತಾಡೋ ಒಬ್ಬ ಫ್ರೆಂಡು ಹೇಳ್ತಿರ್ತಾನೆ/ ಬೈತಿರ್ತಾನೆ:P) ನಾವು ಮಾತಾಡೋದು ಎದುರು ಇರೋವ್ರಿಗೆ ಅರ್ಥ ಆಗೋದು ನಮ್ಮ್ priority ಆಗಿರ್ಬೇಕಲ್ಲ್ದೇ ದೊಂಬರಾಟ ಆಗ್ಬಿಡ್ಬಾರ್ದಲ್ಲ್ವ?!

ಈ ಕುವೆಂಪು ಮುತ್ತಾತ/ ಶೇಕ್ಸ್ಪಿಯರ್ ಕೋಲ್ತಾತನ್ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಒಂದು incident ನೆನಪಾಗತ್ತೆ. ಒಂದ್ಸಲ ಈ ಮಹಾಶಯನ್ ಹತ್ರ ಕೆಲವು ಹುಲು ಮನುಷ್ಯರು - ಅವ್ರೂ ನನ್ನ್ ಫ್ರೆಂಡ್ಸೇ (ಹೌದು, ನನ್ನ್ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಲಿಸ್ಟು ಯಾವ್ zoo gardenಗೂ ಕಡಿಮೆ ಇಲ್ಲ - ಎಲ್ಲಾ ನಮೂನಾಗಳೇ!:)) - ಮಾತಾಡ್ತಿದ್ದ್ರು. ಈ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮನ್ನ ಹಾಸ್ಟಲ್ನಲ್ಲಿ ಊಟ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಅಲ್ಲ್ವಾ ಅಂದ್ರೆ 'ಮೊದಮೊದಲು ಹಾಗನ್ನಿಸ್ತಿತ್ತು ನನಗೂ, ಈಗ ಏಕತಾನತೆ ಕಾಡತ್ತೆ' ಅಂತ royal ಆಗಿ ಅಚ್ಚಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ನುಡಿಮುತ್ತು ಉದುರ್ಸಿಬಿಟ್ಟಿದಾನೆ! ಈ ಪ್ರಾಣಿಗಳರಡು ಕಣ್ಣ್ ಕಣ್ಣ್ ಬಿಟ್ಟ್ಕೊಂಡು, ಮುಖ ಮುಖ ನೋಡ್ಕೊಂಡು ಇದು ನಮ್ಮ್ levelಗೆ ಮೀರಿದ್ದು ಅಂತ ತೆಪ್ಪ್ಗಾಗಿ ಆಮೇಲೆ ಬಂದು ನನ್ನನ್ನ ಕೇಳ್ದ್ರು! ಏಕತಾನತೆ ಅಂದ್ರೆ monotony ಅಂತ ವಿವರಿಸ್ದಾಗ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ್ ಓಹೋನೂ ಬಂತು!:))

ಇದನ್ನ ನೋಡ್ತಿದ್ದಾಗ ಭಾಷೆನ ಕಲ್ಸೋ ರೀತಿನಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲೋ ಎಡವಟ್ಟಾಗಿದೆಯೇನೋ ಅನ್ನ್ಸುತ್ತೆ. ಈ caseನಲ್ಲಂತೂ ಒಂದ್ಸ್ವಲ್ಪ logic ಉಪ್ಯೋಗ್ಸಿದ್ರೆ ಸ್ವಲ್ಪ scientificಆಗಿ ಭಾಷೆನ ಕಲ್ತಿದ್ರೆ ಏಕ=mono ತಾನ=tone ಅಂತ ಸುಲಭವಾಗಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡ್ಕೋಬಹುದುತ್ತು. ನಮ್ಮಮ್ಮ ನಾನು ಚಿಕ್ಕವ್ಳಿದ್ದಾಗ ಭಾಷೆ ಕಲಿಸ್ತಾ, ಕನ್ನಡವೇ ಆಗ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷೇ ಆಗ್ಲಿ, mug up ಮಾಡು ಅನ್ನದೇ ಪದಗಳನ್ನ, spellingsನ, ಅರ್ಥದಮೇಲೆ, pronunciation ಮೇಲೆ ಬಿಡಿಸಿ ಕಲಿಯೋದನ್ನ ಹೇಳ್ಕೊಟ್ಟ್ರು - ನನ್ನ್ ಪುಣ್ಯ! ಅಷ್ಟೇ - ಅದನ್ನ್ ಬಿಟ್ಟು ಯಾವ ಹೋಮ್ ವರ್ಕೂ ಕೂತು ಮಾಡಿಸ್ಲಿಲ್ಲ, ಯಾವ ಪಾಠನೂ ಓದ್ಸ್ಲಿಲ್ಲ. ಎಲೆಗಳನ್ನ ಹಸಿರು ಮಾಡೊದು ಯಾವ್ದು ಅನ್ನೋದಕ್ಕೆ ನನ್ನ್ ಮಿಕ್ಕೆಲ್ಲಾ classmates ಪತ್ರ ಹರಿತ್ತು ಅಂತ ಉತ್ತರ ಗಟ್ಟ್ ಹೊಡೀತಿದ್ದಾಗ ನಾನು ಆರಾಮಾಗಿ ಪತ್ರ=ಎಲೆ, ಹರಿತ್ತು=ಹಸಿರು ಅದರಲ್ಲಿ ತಲೆಕೆಡ್ಸ್ಕೊಂಡು ಗಟ್ಟು ಹೊಡ್ಯೋದೇನಿದೆ ಅನ್ಕೋತಿದ್ದೆ! ಈಗಂತೂ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ್ curriculumನಲ್ಲಿ ದಿನೇ ದಿನೇ importance ಕಡಿಮೆಯಾಗ್ತಿದೆ. science/ engineering ಆದ್ರಂತೂ ಕೇಳೊದೇ ಬೇಡ! ಭಾಷೆಗೂ ತಮ್ಗೂ ಸಂಬಂಧನೇ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಒಂದೇ ಸಲ ಕೈತೊಳ್ಕೊಂಡ್ಬಿಡ್ತಾರೆ ನಮ್ಮ್ ಹುಡುಗ್ರು! VTU VC language papers introduce ಮಾಡ್ದಾಗ ಊರಲ್ಲಿರೋ ಇಂಜಿನೀರಿಂಗ್ ಹುಡುಗ್ರೆಲ್ಲಾ ಹಿಡಿ ಹಿಡಿ ಶಾಪ ಹಾಕಿದ್ರು!
ಊರ್ ತುಂಬಾ ಇಂಜಿನೀರ್ಸೇ ತುಂಬ್ಕೊಂಡಿರೋ ಬೆಂಗ್ಳೂರಲ್ಲಿ ಅವ್ರಿಗೆಲ್ಲ ಸಾಹಿತ್ಯ ಬಿಡಿ, ಭಾಷೆನೂ ಸರ್ಯಾಗಿ ಬರ್ದೇ ಇದ್ದ್ರೆ ಸುಮ್ಮ್ನೆ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅವಮಾನ ಆಗ್ತಿದೆ, ನಮ್ಮ್ ಭಾಷೆಗೆ ಸ್ಥಾನ ಸಿಗ್ತಿಲ್ಲ ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಒದರಿದ್ರೆ ಅದಕ್ಕೊಂಡು ಬೆಲೆಯಾದ್ರೂ ಹೇಗೆ ಸಿಗತ್ತೆ!

ಭಾಷೆಯೆಂಬುದು ಮಗಳೆ ಮಾನವನ ಆಸೆ....ಅಂತ ಪ್ರೈಮರಿ ಸ್ಕೂಲ್ನಲ್ಲಿ ಓದಿದ ದಿನಕರ ದೇಸಾಯಿಯವ್ರ ಚುಟುಕ ನೆನಪಾಗತ್ತೆ!

ಏನೇನೋ ಬರ್ದ್ಬಿಟ್ಟಿದೀನಿ - ಇದನ್ನ ಬರ್ಯೊಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದ್ ದಿನ ಮೆಟ್ಟ್ಕೊಂಡಿದ್ದ ಜೇಡ್ರಳ್ಳಿ ಭೂತ ಇವತ್ತು ನನ್ನ ಹಿಂದೆ ಇಲ್ಲ, ಆದ್ರೆ ಭಾಷೆಗಳ್ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಯೋಚನಾ ಲಹರಿ ಹರೀತಾನೇ ಇದೆ...

yaaaawn!

itz a saturday afternoon n im in office for a change! its quite sunny outside, and i am jobless...have hogged on idiyappams n dOsas like there is no tomorrow, and all i want to do is...i dont know! absolute lethargy hits me when im content...with food or life...

scribbling words as they come in...thoughts i am forcing myself to get into...just so that i am not found sleeping in office! logged into orkut...not much seems to happen there too on saturday afternoons...oh man everyone else mus b having a nice siesta! i wanna sleeeeeeeeeeeeep!

when the stomach is full, its hard to remember we eat to live! and when its empty, its hard to resist living to eat! damn it! i cant think nw! n nobody on msngr either! what a lazy afternoon! sleep sree, its better to sleep than fill ur blog wt crap! or is it? is a poor attempt better than none? may be... or may not be when you very well know its a poor one?

Painting the city red?!

I see the city painted red...n I feel sick!

I was on my way to office...as usual in the trichakra yaana...we pass the main road n I see hoards of girls...many look like school kids...some college kids too...many from the lower or middle class backgrounds...almost all dressed in red, paying their tribute to St Valentine! n I feel sick!

no, no, I am not one of those flag bearing, slogan shouting culture police types. In fact I feel sick when I see/hear/read about them too. I believe in individual freedom, human rights and all dat 'typical urban middleclass pseudo intellectual' notions.

Nor am I a cynic...a 'hoovu haasige chandra chandana' or a 'dard ke phool'is very much part of my dreams...n life. A 'die-hard romantic' would be the term.

But I felt sick yeasterday...

If couples have a nice evening together and the bahaana of Valentines jus adds flavour, who am I to crib! Our culture is quite strong based for a poor St Valentine to shatter it. It is irritating the way the culture police reacts to this...getting the couple married! how ridiculous can they get! A bunch of jokers who make hell out of others lives!

Back to the girls on the main road. Yep, its but natural in that age(he he! yes, today i am feeling like a grandma!) to get attracted to the other sex. But the mass hysteria over getting a valentine! Jus see what it is doing to their lives! I did have my share of crushes(ya ya, I continue to have a fair share to date:D)...but there were other things in life that were important too...studies, literature, music, friends... Somehow this excessive hype over valentines n the bf/gf aquisitions make me feel these ppl are messing up their lives. These are the formative years in one's life, and if one gets the priority wrong, life can just turn into a huge regret later. n I feel all the hype of this card-culture is jus the raajmaarg to that! I feel these kids dont know how to handle life...may be I am realy growing old! I dunno why I felt for them...I jus felt sick... Is there a way out?!

RDB finally!

So its me catching up with the RDB fever on blogsphere(Blogger search says 5,166 blogs on it to date!), or the fever catching up with me!:) Bro watched in the first week of release, went on a high, watched again in the second week, higher! couldnt stop him from yapping on the movie, n hence decided to go! As is with most of my decisions, it took time to turn into reality:D
Finally watched the movie on Saturday with a bunch of friends... Sant competing with Rahman, Deeps thrusting the inedible corn down the throat...urs truly trying to manage my cuppa wt the corns, boiled or popped!:) n then I hear about Surya's blog(check the link) on RDB... As u would have realized by now, this will not be a strict review of the film, but my own chaotic personal journey with the film:) so may b u shud get ur bowl of popcorn(ok rags, u can go for the cream n cheese!:)) n read on:)

the peppy yuppie college gang, with all the masthi n the confusions about tomorrow... Totally identifiable for any urban college goer('college-goner' shud I add?:D) with the paDhayiwala ilzaam intact!:) an idealist in their midst...n the end he meets... I felt the film maker could have dealt with the relationship in little more detail. What Maddy meant to them shud have been clearer to understand what his story did to them.

That brings me to the point - Rang de Basanti is definitely not a very well made movie. But that does not deter me from adding it to my fav's list. There are flaws, in the way the movie has dealt with the emotional intensity of the situation. But if u r talking about the ending - I agree wt Surya, none of us could have given it a better/worse ending. In fact, the ending in the film is not really the end, but the beginning of questions, thoughts... It is rather a provocation for us to think, and I could see the film leaving that effect on many of us. We ourselves stood there talking, thinking and analysing it and finally had to be chased out of the movie hall! As I told Sant then, very few movies make you think, and RDB wins hands down on this.

A movie like this was badly needed...for all of us who had stopped thinking and acting and were reduced to armchair critics.

Coming to other aspects, yes, liked the music(need I say dat, given that the GOD himself composed it!:) ). camera work(thanks sant, for 'drawing' my attention to it!:))... editing cud have been tighter in the second half... but the way the film interweaves(spellcheck says the word doesnt exist! but who cares!) the bhagath singh, jaliyanwalabagh stories n the story of the college gang is perhaps the best tribute to the revolutionaries. None of the spade of Bhagath Singh movies that saw the light last year brought these people as close to us as RDB does. It was a thrilling experience for me to watch the Kakori episode n the murder of Scott(?), having read these stories as a kid thanx to my rightist dad! But I was left helpless when Deeps asked me why they killed this man(Scott r sm sch British officer) who was jus walking away. Between the right and the left and the nowheres, history texts have left our generation clueless!

The characters are quite representative, covering a wide spectrum...n the performances are great...Aamir, Maddy, siddharth, Kunal,Sharman...even Soha! Siddharth joins my list!:D Oh yes, but as a girl, i was disappointed...Even when somebody like Rakesh Mehra sets out to think differently, jus one grand 'maar Daalo' for the girl?? Anyway...saw a reflection of my own disillusionment in Atul Kulkarni's role...but the way he sprang back to action is a lesson for me, to get going again, start thinking again!

So how was the rollercoaster?!:) Bet U folks wont bug me into blogging now on!:D

Surya on RDB
the movie

http://www.paritrana.org/

ಇಷ್ಟು ಕಾಲ ಒಟ್ಟಿಗಿದ್ದೂ...

ಇವತ್ತ್ಯಾಕೋ ಈ ಹಾಡು ಕಾಡ್ತಾ ಇದೆ ನನ್ನನ್ನ...

ಇಷ್ಟು ಕಾಲ ಒಟ್ಟಿಗಿದ್ದೂ ಎಷ್ಟು ಬೆರೆತರೂ
ಅರಿತೆವೇನು ನಾವು ನಮ್ಮ ಅಂತರಾಳವ

ಕಡಲ ಮೇಲೆ ಸಾವಿರಾರು ಮೈಲಿ ಸಾಗಿಯು
ನೀರಿನಾಳ ತಿಳಿಯಿತೇನು ಹಾಯಿ ದೋಣಿಗೆ

ಸದಾಕಾಲ ತಬ್ಬುವಂತೆ ಮೇಲೆ ಬಾಗಿಯು
ಮಣ್ಣ ಮುತ್ತು ದೊರೆಯಿತೇನು ನೀಲಿ ಬಾನಿಗೆ

ಸಾವಿರಾರು ಮುಖದ ಚೆಲುವ ಹಿಡಿದು ತೋರಿಯೂ
ಒಂದಾದರೂ ಉಳಿಯಿತೇ ಕನ್ನಡಿಯ ಪಾಲಿಗೆ...

ಇಷ್ಟು ಕಾಲ ಒಟ್ಟಿಗಿದ್ದೂ...

ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ತಿಳ್ಕೊಳ್ಳಕ್ಕೂ ಈ ಜೀವನ ಅನ್ನೋ rat race time ಕೊಡಲ್ಲ ಅನ್ನ್ಸುತ್ತೆ...ಅಥ್ವಾ ಹರೀತಿರೋ ಪ್ರವಾಹದಿಂದಾಚೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಿಂತು ಏನಾಗ್ತಿದೆ ಅಂತ ಯೋಚ್ಸೋದರ ಅಗತ್ಯ ನಮಗೇ ಅರ್ಥವಾಗಲ್ಲ್ವೋ... ಅಥ್ವಾ ಕೊಚ್ಚ್ಕೊಂಡು ಹೋಗೋದು easier way out ಅಂತ ಬೇಕಂತಲೇ ನಮ್ಮ್ ಗಮನ ಆ ಕಡೆ ಹರಿಯೋದಿಲ್ಲ್ವೋ... ಮುಟ್ಟಿದರೆ ಮುರಿಯೋ fragile egoನ ಕಾಪಾಡ್ಕೊಳ್ಳೋ ಚಿಂತೆನೋ... ಇದೆಲ್ಲಾ ಮೀರಿ ಯಾವಾಗ್ಲಾದ್ರೂ ಅಂಥದ್ದೊಂದು ಕ್ಷಣ ನಮ್ಗೆ ದಕ್ಕಿದ್ರೆ ಅದು ಅಮೂಲ್ಯ...ಪಡೆದಿದ್ದೆಷ್ಟು ಕಳ್ಕೊಂಡಿದ್ದೆಷ್ಟು ಅನ್ನೋ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರಕ್ಕಲ್ಲದೇ ಇದ್ರೂ...
(the inspiration for this post is the poem above, by famous Kannada poet H S Venkateshamurthy)

ಬ್ಲಾಗ್ ಷುರ್ ಮಾದ್ತಿದ್ಧಾಗೇ ಹಬ್ಬ ಬಂದ್ಬಿಟ್ಟಿದೆ, ಅಕಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ಎನಾದ್ರೂ ಯಾರಾದ್ರೂ ಹಬ್ಬದ್ ದಿನ ನನ್ ಬ್ಲಾಗ್ ದರ್ಶನ ಮಾದ್ತಾ ಇದ್ದ್ರೆ, ನಿಮ್ಗೆ ಸಡಗರದ ಸಂಕ್ರಾಂತಿಯ ಸಿಹಿ ಹಾರೈಕೆಗಳು!:)

What else could it be but a taste of things to come!

So finally i bow down to the Godess of (or the madness called!) blogdom!

But hold on! Jus wondering why i jumped into the bandwagon? Me wondering too!:))

Or perhaps I know... a space to dump all the junk that is there in the upper chamber? may be not all, but some at the least!

Have been reading a few blogs for a while..some autobiographical, some on specific subjects, some general arm chair expertise on everything under the sun! So what is mine going to be... a daily soap? a diary? a journal? mmm... have not made up mymind as yet!:D may be all of these, and more! The only thing I know is im gonna freak out! n people say its fun when i do that :D So watch out!:)