ಇಷ್ಟು ಕಾಲ ಒಟ್ಟಿಗಿದ್ದೂ...

ಇವತ್ತ್ಯಾಕೋ ಈ ಹಾಡು ಕಾಡ್ತಾ ಇದೆ ನನ್ನನ್ನ...

ಇಷ್ಟು ಕಾಲ ಒಟ್ಟಿಗಿದ್ದೂ ಎಷ್ಟು ಬೆರೆತರೂ
ಅರಿತೆವೇನು ನಾವು ನಮ್ಮ ಅಂತರಾಳವ

ಕಡಲ ಮೇಲೆ ಸಾವಿರಾರು ಮೈಲಿ ಸಾಗಿಯು
ನೀರಿನಾಳ ತಿಳಿಯಿತೇನು ಹಾಯಿ ದೋಣಿಗೆ

ಸದಾಕಾಲ ತಬ್ಬುವಂತೆ ಮೇಲೆ ಬಾಗಿಯು
ಮಣ್ಣ ಮುತ್ತು ದೊರೆಯಿತೇನು ನೀಲಿ ಬಾನಿಗೆ

ಸಾವಿರಾರು ಮುಖದ ಚೆಲುವ ಹಿಡಿದು ತೋರಿಯೂ
ಒಂದಾದರೂ ಉಳಿಯಿತೇ ಕನ್ನಡಿಯ ಪಾಲಿಗೆ...

ಇಷ್ಟು ಕಾಲ ಒಟ್ಟಿಗಿದ್ದೂ...

ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ತಿಳ್ಕೊಳ್ಳಕ್ಕೂ ಈ ಜೀವನ ಅನ್ನೋ rat race time ಕೊಡಲ್ಲ ಅನ್ನ್ಸುತ್ತೆ...ಅಥ್ವಾ ಹರೀತಿರೋ ಪ್ರವಾಹದಿಂದಾಚೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಿಂತು ಏನಾಗ್ತಿದೆ ಅಂತ ಯೋಚ್ಸೋದರ ಅಗತ್ಯ ನಮಗೇ ಅರ್ಥವಾಗಲ್ಲ್ವೋ... ಅಥ್ವಾ ಕೊಚ್ಚ್ಕೊಂಡು ಹೋಗೋದು easier way out ಅಂತ ಬೇಕಂತಲೇ ನಮ್ಮ್ ಗಮನ ಆ ಕಡೆ ಹರಿಯೋದಿಲ್ಲ್ವೋ... ಮುಟ್ಟಿದರೆ ಮುರಿಯೋ fragile egoನ ಕಾಪಾಡ್ಕೊಳ್ಳೋ ಚಿಂತೆನೋ... ಇದೆಲ್ಲಾ ಮೀರಿ ಯಾವಾಗ್ಲಾದ್ರೂ ಅಂಥದ್ದೊಂದು ಕ್ಷಣ ನಮ್ಗೆ ದಕ್ಕಿದ್ರೆ ಅದು ಅಮೂಲ್ಯ...ಪಡೆದಿದ್ದೆಷ್ಟು ಕಳ್ಕೊಂಡಿದ್ದೆಷ್ಟು ಅನ್ನೋ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರಕ್ಕಲ್ಲದೇ ಇದ್ರೂ...
(the inspiration for this post is the poem above, by famous Kannada poet H S Venkateshamurthy)