'ಹಿಂದೊಂದು ಚೆಂದದ ಕಾಲವಿತ್ತು' ಅಂತ ಹಾಲುಹಲ್ಲು ಬೀಳೋ ಮೊದಲೇ ಯಾಕೆ ಷುರು ಹಚ್ಚ್ಕೋತೀವಿ ನಾವುಗಳು? ನಾಸ್ಟಾಲ್ಜಿಯಾ ಯಾಕೆ ನಮಗಷ್ಟು ಅಪ್ಯಾಯಮಾನ? ನನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ, ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ಆಹಾ ಆ ಸ್ಕೂಲ್ ದಿನಗಳು ಮತ್ತೆ ಬರುತ್ವಾ ಅಂತ ಹದಿನಾರರ ಹರೆಯದಲ್ಲಿ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಗ್ಲೇ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದರ ಲೆಕ್ಕ! ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳು ಕಳೆದಾಗ ಅಯ್ಯೋ ಆ golden days ಆಗಿಹೋಯ್ತಲ್ಲ ಅಂತ ಕ್ಯಾಂಟೀನ್,crush, ಬೈಯ್ಯೋ ಲೆಕ್ಚರರ್ಸ್, ಕ್ಲಾಸ್ ಬಂಕ್ ಮಾಡಿ 'ರಿಹರ್ಸಲ್' ಅನ್ನೋ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಆಡ್ತಿದ್ದ ಆಟಗಳು, ಹೊತ್ತುಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಹರಟೆ sessionಗಳು...ಎಲ್ಲ ಒಂದೇ ಸಲ ಸುನಾಮಿ ಥರ ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದು! ಇವತ್ತಿಗೂ ಕಾಲೇಜ್ ಸ್ನೇಹಿತರೆಲ್ಲ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಈ ನಾಸ್ಟಾಲ್ಜಿಯ ಟ್ರಿಪ್ ಹೋಗಿ ಬರದಿದ್ದ್ರೆ ಅದು incomplete!
ನಾಸ್ಟಾಲ್ಜಿಯಾ ಇಲ್ಲದಿದ್ದ್ರೆ ಅದರ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಕನಸುಗಳು ಬೆಚ್ಚಗೆ ಬಂದು ಕೂತುಬಿಡುತ್ತ್ವೆ. ನಾನು ಹೀಗೆ ಮಾಡ್ಬೇಕು, ಇದು ಹಾಗೆ ಆಗ್ಬೇಕು...ಹೀಗಾದ್ರೆ ಚೆನ್ನ, ಹಾಗಾದ್ರೆ ಚೆನ್ನ...
ನಮ್ಮ ನೆನ್ನೆ ನಾಳೆಗಳನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸೋ ಅಷ್ಟು ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಅನುಭವಗಳನ್ನ ಪ್ರೀತ್ಸೋದು ಕಲಿಯೋಕೆ ಆಗುತ್ತಾ? ನೆನಪು - ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಇಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿಸೋದಕ್ಕೆ distance lends enchantment ಅನ್ನೋದು ಕಾರಣವಿರಬಹುದಾ? ಅಥ್ವಾ ನೆನ್ನೆ ನಾಳೆಗಳ ಯೋಚನೆಗೂ ಸಮಯ ಕೊಡದೇ ನಮ್ಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಕ್ಷಣವನ್ನ ಆವರಿಸೋದೇ ಪ್ರೀತಿನಾ?
P.S: ಕೆಲಸ-ಬದುಕುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ಹೀಗೇ ಸುಮ್ಮ್ನೆ long break ತೆಗೆದುಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ...ಏನ್ರೀ ಬರೀತಾನೇ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಇಲ್ಲಿ, ಮೈಲ್ ಮೂಲಕ...ಆತ್ಮೀಯತೆಯಿಂದ ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಂಡ, ಬರೀದೇದ್ರೆ ನೋಡಿ ಅಂತ ಧಮ್ಕಿ ಕೊಟ್ಟ ಎಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿಯ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ ನನ್ನವೆರಡು ಪುಟ್ಟ sorry ಮತ್ತು ಧನ್ಯವಾದಗಳು:)
